Uyan

Bu projeye başladığımda elimde ne yapacağımı bilmediğim, ama rengini çok sevdiğim mavi bir smalti vardı. Taşları dizerken aklıma suyun içinde süzülen balıklar geldi — kendi aralarında bir düzeni varmış gibi görünen ama aslında sürekli hareket hâlinde olan bir akış.

Yerleştirdikçe fark ettim: o akışın içinde her şey çok sıkışık. Taşlar nereye gideceğini baştan biliyormuş gibi diziliyor; bir yol çiziliyor ve herkes o yoldan gitmek zorundaymış gibi. Bu rahatsız etti. Sonra bir kırmızı balık ekledim ve akışın dışına çıkardım.

Belki o an sadece kompozisyonu kırmak istedim. Ama sonra bu iş yarım kaldı. Taşlar bittiği için değil, içimden gelmediği için. Geri dönmem biraz zaman aldı.

Bu sırada ülkede çok şey değişti. Değişti derken, aslında değişmedi. Sadece daha görünür oldu. Artık sabah kalkınca ilk iş “ne olmuş” diye bakıyoruz. Çünkü her gün bir şey oluyor. Öğrenciler, gazeteciler, belediye başkanları, kadınlar; her kim ses çıkarıyorsa, kim taşın yerini değiştirmek istiyorsa hedef hâline geliyor.

Her gün başka bir çürümenin içine uyanıyoruz. Ve bu artık yeni normalimiz oluyor.

Zamanla fark ettim ki bu çalışma, renklerin ya da biçimlerin ötesinde, bulunduğum yere ve oradan bakış biçimime dair bir şey anlatıyor.
O yüzden adı, en yalın hâliyle: Uyan.

Yıl: 2025
Boyut: 32 × 37 cm
Malzeme: Mermer, traverten, cam smalti